چرا کسی نیست که باهاش حرف بزنم؟ چرا نزدیکانم هر کدام تنها بخشی از رازهای زندگی من رو می دونند؟ چی شد که انقدر چیزهای نگفتنی تو زندگیم پیدا شد؟ چرا دونستن هر کدم از اونها می تونه یکی از عزیزان نزدیکم رو از من بگیره و شاید حتی از من متنفرش کنه؟ واقعا قدری به میل خود زندگی کردن انقدر تاوان سنگینی داره؟ یا این من هستم که زندگی دلخواهم انقدر خارج از استاندارده؟ نمی دونم..

دلم می خواست واقعا رها بودم.. هیچ بندی از محبت و مسؤولیت و تعهد به پاهام زنجیر نبود و عریان و آزاد بی هیچ رازی خودم رو فریاد می زدم.. حتی اگه این فریاد در هیاهوی باد گم میشد..