حس می کنم یه جایی، یه وقتی، پیش یه آدمی که نه جاش مناسبه، نه وقتش و نه آدمش، همه حرفهایی که خیلی وقته تو دلم نگه داشتم رو می زنم.. داره طاقتم تموم میشه.. همیشه وقتی میشنیدم یکی می گفت حرفام رو دلم سنگینی می کنه، با خودم میگفتم یعنی چی این حرف.. اما الان خوبِ خوب می فهمم..

 کاش یکی زودتر پیدا بشه.. یکی که بتونم باهاش حرف بزنم قبل از این که دیر بشه.. یکی که عاقل تر از من باشه.. مهربونتر.. با تجربه تر.. دردآشناتر.. یعنی واقعا کسی هست؟؟